Fine fleur
Thomas Bach kon niet anders dan de opening van de 24e Olympische Winterspelen in (alweer) Peking in de vroege middaguren te plannen. Zo verwachtte hij de minste concurrentie van dat andere evenement der evenementen; de performance van de helden van 45 plus. Want net als in Peking verscheen op sportpark Hamerden de fine fleur van de sportartiesten uit het conglomeraat Westervoort . Hij kon niet bevroeden dat coronamaatregelen de aanwezigheid van volle tribunes bij 45 plus in de weg zou staan.
Het was weer een voorstelling om je vingers bij af te likken, echt iets voor de kenners, want er werd alleen in het strafschopgebied en met kleien doeltjes gespeeld. Dat betekent geen dol en dwaas geren over een heel half veld, maar een spelletje met de focus op inzicht en techniek. En dat kwam er aan zowel de swerte als de Rooiuh kant uit. De 4 swerten wisten elkaar regelmatig met slimme en bekeken pasjes te vinden en speelde zo de Rooiuh defensie enige keren uiteen. Patrick streelt dan de bal onder zijn rechtervoet naar zijn linkervoet en toucheert deze flitsend snel naar Thomas die met een one-touch beweging Adri weet te vinden. Adri, aangedaan door de bal en behoorlijk snel van slag als hij de bal ziet, draait zich om zijn tegenstander heen en plaatst gericht naar Erwin, die probeert met een hakje de Rooiuh verdediging te passeren. Variaties op dit thema waren aan de orde van de avond. Een lust voor het oog van de kenner. Een enkele keer werden deze acties ruw onderbroken door een uitgestoken been van een Rooiuh. En de eerlijkheid gebiedt te melden dat een heel enkele keer ook overmoed van de swerten de gelegenheid bood om een combinatie te onderbreken. De Rooiuh waren iets degelijker in hun spelopvatting. Daar begon de aanval vaak bij Wilfrie die, dit keer niet gehinderd door mollen, de bal links naar Paul of rechts naar Ferry in het spel bracht. Zowel Paul als Ferry dirigeerden de bal naar de vrij lopende Hans dan wel Menno. Vanuit de zijkanten van het doel werd de bal weer voor het doel geplaatst waarna er opnieuw gescoord kon worden. Het scoren ging dit keer gelijk op, behoorlijk knap voor de Rooiuh want zij speelden met een man meer. Dat houdt mathematisch in dat zij meer afspeelmogelijkheden hebben. Op het eerste gezicht lijkt dat een voordeel, maar het impliceert ook dat er meer tijd nodig is om tot de juiste keus te komen, want er dienen meer mogelijkheden overwogen en afgewezen te worden. Zo heeft elke voordeel zijn eigu nadeel (vrij naar voetballende filosoof J.C. 1947-2016).
Halverwege de tweede helft werd het raadsel van de plastic stroken opgelost. Zoals jullie wellicht niet ontgaan is, zijn er dit seizoen zwarte plastic stroken onder de buitenste omheining geplaatst. Gisteravond demonstreerde Paul waarom die daar aangebracht zijn. Dapper probeerde hij een aanvankelijk schier onmogelijke bal toch onder controle te krijgen. Daarbij verloor hij het evenwicht en zou hij met een behoorlijke vaart, als een halve skeleton (zeg maar Paul Kimberley Bos) , over het kunstgras over de laatste tegelrij zo de wei in schuiven. Maar toen was daar de zwarte plastic strook.
De golden goal was deez avond rood van kleur. Ondanks de voorspellingen was er nauwelijks sprake van regen en de regen die er was, was niet kouder dan het water van de douches. Dat werd althans aan de stammtisch geconstateerd. Ook werd duidelijk dat er met Menno inmiddels weer een opa bij is gekomen. En dat er nog iemand is die op korte termijn voor het eerste opa hoopt te worden. Als dat allemaal goed gaat, beschikken we in het voorjaar bij 45 plus over 5 opa’s en het zou mij niet verbazen als er nog meer bij komen. Waar een stammtisch allemaal niet goed voor is. Eh om misverstanden te voorkomen: de stammtisch dient enkel en alleen voor het uitwisselen van kennis, er zijn geen gynaecologen bij 45 plus.