Lekker(e) ballen
Je kent dat spreekwoord wel: het gras is altijd groener, aan de andere kant. Nou woon ik aan die andere kant van de IJssel, maar zowel in Westervoort als in Arnhem is het gras gewoon saharageel, behalve bij AVW’66 op veld B1. Ik wil maar zeggen kunstgras heeft ook voordelen.
Dat viel even tegen. Het grote Oranje dat herrezen leek na de smadelijke nederlaag tegen Frankrijk zou tegen Kroatie laten zien dat Nederland weer een elftal had waar rekening mee gehouden moest worden. Het immer lastige Gibraltar uit was verslagen, hét teken dat oranje weer boven Jan was. En dan blijkt Kroatië gewoon een paar maatjes te groot. Ene Patrick Modric was op geen enkele manier af te stoppen. Maar als in september een mindere tegenstander aan de zegekar gebonden is, zijn we al weer bijna Europees kampioen. Je weet maar nooit.
Het was krap aan of er überhaupt gebald kon worden. Pas tegen 19:00 uur werd duidelijk dat het 5 tegen 5 zou worden. Gelukkig bleek dit voor de catering deze keer geen probleem, maar daar over later meer. Het bleek vandaag de tweede keer te zijn dat Frank meevoetbalde. Hij heeft in een vorig leven al eens gevoetbald ook bij 45 plus. En dat was te zien. Even het roest van minstens tien jaar niet voetballen wegdenken en dan weet je dat hij eerder gebald heeft. Waarschijnlijk in de tijd dat er nog met guldens betaald werd. Het bleek trouwens verstandig om met de blauw gekleurde bal te spelen, want de zwart gekleurde bal viel even als de swerten nauwelijks op tussen alle net nieuw aangebrachte korrels op het veld. De eerste aanvallen waren dan ook voor het fenomenale Rooiuh ensemble. Het was flitsend en oogstrelend, als je niet tegen de zon in keek tenminste. Veel ballen nauwkeurig in diverse combinaties strak over de grond spelend, brachten niet alleen de nodige doelpunten, maar zorgde ook voor enige ordening in de zwarte korrels. En daar bleken zowaar ook een vijftal swerte spelers hun weg op het veld te zoeken. Maar toen was het al rust. En je raadt het nooit; de ruststand, onder de goede inzenders wordt een aardigheidje verloot. De rust had echter een catastrofale uitwerking op de in de ruststand gebrachte spieren van de Rooiuh. Er was na rust vrijwel geen beweging meer in te krijgen. Het verzorgde serene nauwkeurige spel van voor de rust was op slag verdwenen. Het regende foute passjes, verkeerde loopacties, van de bal afspringende voeten en wat dies meer zij. Het moment voor de swerten om het spel brutaal naar zich toe te trekken. Dat gebeurde volgens het voor hen bekende principe: met veel man, het leken er soms wel 7, voor het kleine doeltje staan en de bal met een lel naar voren rammen. Hopend dat Wouter zo vriendelijk zou zijn om er achter aan te gaan en zo te scoren. En zo geschiedde. De swerten liepen de opgelopen achterstand zo in. Oprechte pogingen van de Rooiuh om met legitieme redenen vanwege de hitte en dus de gezondheid van de spelers. iets eerder te stoppen werden genegeerd. (Net als in Qatar, daar werd er door de FIFA ook niets met d eklachten over de hitte gedaan) Er zou en er moest tot tenminste 21:20 gespeeld worden. Die kans moet je de Rooiuh natuurlijk niet geven. Dan neemt Rene op zeker moment het heft in handen en scoort de golden goal.
De stammtisch stond dit keer, vanwege de hitte en dus de gezondheid van de spelers, buiten. Uit het openstaande raam kwam een boel herrie, dat trouwens volgens de jongsten van 45 plus goeie muziek was. Ondertussen was Erwin druk doende de kaas en wos in behapbare eenheden te snijden. Aansluitend presenteerde hij deze met een buitengemeen charmante beweging op de klaarstaande schaal. Het hoogtepunt van de avond waren de ballen van Dries, ongeveer van de maat tussen een bitterbal en de zwarte korrels op het kunstgrasveld. Maar wel heel erg lekker. Het was weer een fijne avond, een avond waarvoor je je al bijna een week van de voren aan zou willen melden.