Masterclass
Wat een masterclass woensdagavond. De mannen van Guardiola lieten fantastisch voetbal zien. Aannemen zonder dat de bal minstens twee meter wegrolt, passes op de maat van de loop en niet op de maat die er toevallig net naast staat, wegdraaien waardoor het veld in een keer helemaal open ligt en niet nog verder afgesloten blijkt. Daar kunnen zelfs wij van 45 plus nog wat van leren, bovendien hebben we inmiddels voldoende masters in de class.
Het bleef lang ongewis of er gevoetbald kon worden. Maar rond de klok van 14 over 5 kwam de verlossende 10e aanmelding. En het bleken er uiteindelijk zelfs 11 te zijn. Meer dan genoeg om te ballen dus. We waanden ons weer terug in vroeger tijden. Tijden waarin een commissie van wijze mannen ofwel de Selectiecommissie de opstelling bepaalde. Het was vanavond niet anders. Een commissie waarvan het bestaan niet vermoed werd, liet plots van zich horen. De vanzelfsprekendheid van swert tegen de Rooiuh komt hierdoor te vervallen. Het brengt de scribent van dit periodiek in een lastige positie. Want wie is nu swert en wie mag zich tot de Rooiuh rekenen? Het belooft wel een oplossing te worden tegen de grote verschillen in leeftijd en loopvermogen.
In het Rooiuh team werden Ferry en Paul doorverwezen naar swert. Albert en Marc mochten zich tot het succesvolle Rooiuh ensemble rekenen. Brenda en Inge zullen trots op hun mannen zijn. Het spel kende meteen een andere lading. Ondanks de relatief hoge temperatuur begonnen beide ploegen enthousiast het terrein te verkennen. Te diep geplaatste ballen en ballen die geplaatst werden met de instructie “Laten gaan”, zorgden voor veel traffic achter de zijlijnen. En er werden mooie doelpunten gescoord. Combinaties die we niet eerder gezien hadden verrasten aan beide zijden de verdediging. De swerten wilden zelfs een doelpunt laten tellen, waarbij de bal via het zijnet in het doel belandde. De ruststand was door deze manoeuvres niet langer betrouwbaar, dus houden we het vooralsnog op zeg maar 4-3. Na de thee, Rick haalde dit keer ternauwernood de gewenste afstand tot de eerste dug-out, bleven beide teams in tact. De inspanningen van de eerste helft waren echter duidelijk waarneembaar. Het tempo zakte tot kniehoogte en de balcontrole was ook beneden de maat. Dus opnieuw veel drukte buiten de zijlijnen. Dan kun je het veld wel groter maken, maar dat lost het probleem niet op. Misschien toch een masterclassje volgen. Nestor moest licht aangedaan, zijn team de toch al wat tegenspartelende rug toekeren. Uit de wandelgangen werd vernomen dat de swerten een paar doelpunten meer gescoord hadden dan de Rooiuh. Maar de slagroom op de taart, de golden goal werd door Rooiuh Barry gemaakt.
Aan de stammtisch ging het over scheidsrechters. Daar werd in de kleedkamer al aan begonnen door te constateren dat met name zuid Europese ploegen de neiging hebben om systematisch de scheidsrechter te beïnvloeden. Eerst rennen bij een vermeend onrecht twee spelers naar de scheids om hem verbaal te intimideren. Bij een volgend gevoeld onrecht rennen drie andere spelers op hem af en zo gaat dat door. Steeds andere spelers die zich komen beklagen. Bij hockey en rugby gelden andere regels. Niemand mag iets tegen de scheidsrechter zeggen. Het betekent meteen een gele kaart. Daar zouden we vervolgens de tien minuten straf door te brengen op een bankje naast het veld bij de vierde man, net als bij ijshockey, aan toe moeten voegen. Wij van 45 plus verwachten dat het gemekker snel afgelopen zal zijn. Een serieus gesprek dit keer dus, zeg maar een masterclass.